Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

eā tempestate

  • 1 Ea tempestāte

    В ту пору.
    И правда, верю я, некстати
    Дары-таланты расточал;
    Да, впрочем,ea tempestate
    Я был влюблен - и так не знал,
    Что бредил я, когда писал... (Н. М. Языков, Воспоминания)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Ea tempestāte

  • 2 tempestas

    tempestas, ātis (collat. form tempe-stūs, ūtis; v. in the foll.; gen. plur. tempestatium, Vitr. 9, 6, 3), f. [tempus].
    I.
    A [p. 1850] portion, point, or space of time, a time, season, period, hôra (so mostly ante-class. and poet.; syn. tempus): SOL OCCASVS SVPREMA TEMPESTAS ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 17, 2, 10; cf.:

    in duodecim tabulis: SOLIS OCCASV DIEI SVPREMA TEMPESTAS ESTO: libri augurum pro tempestate tempestutem dicunt, supremum augurii tempus,

    Varr. L. L. 7, § 51 Müll. N. cr.: jam quā tempestate vivo certe sine ad me recipio, Lucil. ap. Non. 407, 31:

    eā tempestate flos poëtarum fuit,

    Plaut. Cas. prol. 18:

    verum tempestas quondam cum vixi fuit, Quom, etc.,

    id. Truc. 2, 4, 29:

    eādemque tempestate multis signis Lacedaemoniis calamitas denuntiabatur,

    Cic. Div. 1, 34, 75:

    quā tempestate juvencos egerat a stabulis,

    Prop. 4, 9, 1:

    non ego pro mundi regno magis anxius illā Tempestate fui, qua, etc.,

    Ov. M. 1, 183: tertia te Phthiae tempestas laeta locabit, the third day (a translation of the Homeric êmati ken tritatôi, Il. 9, 363), Cic. poët. Div. 1, 25, 52:

    quā tempestate Poenus in Italiam venit,

    Cic. de Or. 3, 38, 153; cf. id. Or. 49, 164:

    fuere item eā tempestate, qui crederent, etc.,

    Sall. C. 17, 7; Curt. 4, 2, 11; 6, 2, 15:

    illā tempestate,

    Liv. 27, 37, 13; Curt. 3, 1, 2:

    hac tempestate,

    Sall. J. 3, 1; 13, 7; Vell. 2, 78; Just. 19, 2, 3; 25, 2, 8: sic omnia nimia, cum vel in tempestate vel in agris vel in corporibus laetiora fuerunt, in contraria fere convertuntur (a transl. of the Platonic en hôrais te kai en phutois kai en sômasi), Cic. Rep. 1, 44, 68.— In plur.: quam te post multis tueor tempestatibus, Pac. ap. Non. 407, 33:

    cis paucas tempestates, augebis, etc.,

    Plaut. Most. 1, 1, 18:

    multis tempestatibus haud sane quisquam Romae virtute magnus fuit,

    Sall. C. 53, 5:

    Sulla sollertissimus omnium in paucis tempestatibus factus est,

    id. J. 96, 1:

    Evander, qui multis ante tempestatibus ea tenuerat loca,

    Liv. 1, 5, 2.—
    II.
    Time, with respect to its physical qualities, weather (the predom. and class. signif. of the word).
    A.
    Lit., of good as well as of bad weather: tum tonuit laevum bene tempestate serenā, Enn. ap. Cic. Div. 2, 39, 82 (Ann. v. 517 Vahl.; cf. infra, in plur.); Varr. ap. Non. 408, 5:

    liquida,

    Plaut. Most. 3, 2, 64; cf.:

    liquidissima caeli,

    Lucr. 4, 169:

    nactus idoneam ad navigandum tempestatem,

    Caes. B. G. 4, 23; cf. Cic. Q. Fr. 2, 2, 4:

    secunda,

    Tac. Agr. 38:

    fuit pridie Quinquatrus egregia tempestas,

    Cic. Att. 9, 13, 2:

    tempestatem praetermittere,

    id. Fam. 14, 4, 5:

    cum tempestas arridet,

    Lucr. 2, 32; cf. id. 5, 1395:

    unde haec tam clara repente Tempestas?

    Verg. A. 9, 20.—In plur.: tempestates serenae riserunt risu Jovis, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 254 (Ann. v. 445 Vahl.):

    dum tempestates assunt,

    Lucr. 1, 178:

    et comites et tempestates et navem idoneam ut habeas, diligenter videbis,

    Cic. Fam. 16, 1, 2; Cels. 2, 1.—
    2.
    Esp., of bad or stormy weather, a storm, tempest (cf.:

    procella, hiemps): turbida tempestas heri fuit,

    Plaut. Rud. 4, 3, 3; so,

    turbida,

    Lucr. 6, 376; Caes. B. C. 2, 22:

    saeva,

    Plaut. Rud. 4, 2, 12; Lucr. 6, 458:

    perfrigida,

    Cic. Verr. 2, 4, 40, § 86:

    turbulenta,

    id. ib. 2, 5, 10, §

    26: foeda,

    Liv. 2, 62; Verg. G. 1, 323:

    horrida,

    Hor. Epod. 13, 1:

    demissa ab Euro,

    id. C. 3, 17, 11:

    tempestas venit, Confringit tegulas imbricesque,

    Plaut. Most. 1, 2, 27:

    tanta tempestas cooritur, ut, etc.,

    Caes. B. C. 1, 48:

    tempestas naves adflixit,

    id. ib. 3, 27:

    vis tempestatis,

    Cic. Rep. 4, 8, 8:

    maximo imbri, tempestate, ventis, procellis, etc.,

    id. Phil. 5, 6, 15:

    nautae cum adversā tempestate in alto jactarentur,

    id. Inv. 2, 31, 95:

    si segetibus tempestas nocuerit,

    id. N. D. 2, 66, 167:

    si tempestas a vertice silvis Incubuit,

    Verg. G. 2, 310:

    tempestas sine more furit,

    id. A. 5, 694.—In plur.:

    duo genera esse caelestis injuriae meminisse debemus: unum quod tempestates vocamus, in quibus grandines, procellae, ceteraque similia intelleguntur, etc.,

    Plin. 18, 28, 69, § 278:

    magnis commotis tempestatibus, fluvius ita magnus factus est, ut, etc.,

    Cic. Inv. 2, 31, 96; Plaut. Merc. 1, 2, 86:

    etiam summi gubernatores in magnis tempestatibus a vectoribus admoneri solent,

    Cic. Phil. 7, 9, 27:

    ut tempestates saepe certo aliquo caeli signo commoventur,

    id. Mur. 17, 36:

    procellae, tempestates,

    id. Off. 2, 6, 19; Varr. R. R. 3, 10, 3:

    autumni,

    Verg. G. 1, 311; Caes. B. G. 4, 34. —
    3.
    Personified: Tempestātes, the weather-goddesses, the weather: (Lucius Scipio) CEPIT. CORSICA. ALERIAQVE. VRBE. DEDET TEMPESTATIBVS AIDE MERITO, Inscrr. Scip. in Inscr. Orell. 552; Cic. N. D. 3, 20, 51; Hor. Epod. 10, 24; cf. in sing. Tempestas, Ov. F 6, 193. —
    B.
    Trop. (like our storm, tempest, =), commotion, disturbance; calamity, misfortune:

    qui in hac tempestate populi jactemur et fluctibus,

    Cic. Planc. 4, 11:

    comitiorum,

    id. Mur. 17, 36:

    video quanta tempestas invidiae nobis impendeat,

    id. Cat. 1, 9, 22:

    periculi tempestas,

    id. Sest. 47, 101:

    tempestas horribilis Gallici adventus,

    id. Rep. 2, 6, 11:

    quanta per Idaeos tempestas ierit campos,

    Verg. A. 7, 223:

    eā ipsā tempestate eversam esse rem publicam,

    Cic. Att. 10, 4, 5:

    tempestas popularis,

    id. Sest. 67, 140:

    vis illa fuit et ruina quaedam atque tempestas et quidvis potius quam judicium,

    id. Clu. 35, 96:

    communis Siculorum tempestas (i. e. Verres),

    id. Verr. 2, 2, 37, § 91:

    haud ignari quanta invidiae immineret tempestas,

    Liv. 3, 38, 6:

    (scurra) Pernicies et tempestates barathrumque macelli,

    Hor. Ep. 1, 15, 31:

    belli,

    Stat. Th. 3, 229; Sen. Agam. 63.—In plur.:

    in his undis et tempestatibus ad summam senectutem maluit jactari quam, etc.,

    Cic. Rep. 1, 1, 1:

    immoderatae tempestates,

    id. N. D. 1, 2, 4:

    navis rei publicae fluitans in alto tempestatibus,

    id. Sest. 20, 46; id. de Or. 1, 1, 2; id. Fam. 9, 6, 4; Hor. Ep. 2, 2, 85 al.—
    2.
    A storm, shower, i. e. a throng, multitude, etc.:

    querelarum,

    Cic. Pis. 36, 89:

    turbida telorum,

    Verg. A. 12, 284; Claud. in Ruf. 1, 102.

    Lewis & Short latin dictionary > tempestas

  • 3 Tempestates

    tempestas, ātis (collat. form tempe-stūs, ūtis; v. in the foll.; gen. plur. tempestatium, Vitr. 9, 6, 3), f. [tempus].
    I.
    A [p. 1850] portion, point, or space of time, a time, season, period, hôra (so mostly ante-class. and poet.; syn. tempus): SOL OCCASVS SVPREMA TEMPESTAS ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 17, 2, 10; cf.:

    in duodecim tabulis: SOLIS OCCASV DIEI SVPREMA TEMPESTAS ESTO: libri augurum pro tempestate tempestutem dicunt, supremum augurii tempus,

    Varr. L. L. 7, § 51 Müll. N. cr.: jam quā tempestate vivo certe sine ad me recipio, Lucil. ap. Non. 407, 31:

    eā tempestate flos poëtarum fuit,

    Plaut. Cas. prol. 18:

    verum tempestas quondam cum vixi fuit, Quom, etc.,

    id. Truc. 2, 4, 29:

    eādemque tempestate multis signis Lacedaemoniis calamitas denuntiabatur,

    Cic. Div. 1, 34, 75:

    quā tempestate juvencos egerat a stabulis,

    Prop. 4, 9, 1:

    non ego pro mundi regno magis anxius illā Tempestate fui, qua, etc.,

    Ov. M. 1, 183: tertia te Phthiae tempestas laeta locabit, the third day (a translation of the Homeric êmati ken tritatôi, Il. 9, 363), Cic. poët. Div. 1, 25, 52:

    quā tempestate Poenus in Italiam venit,

    Cic. de Or. 3, 38, 153; cf. id. Or. 49, 164:

    fuere item eā tempestate, qui crederent, etc.,

    Sall. C. 17, 7; Curt. 4, 2, 11; 6, 2, 15:

    illā tempestate,

    Liv. 27, 37, 13; Curt. 3, 1, 2:

    hac tempestate,

    Sall. J. 3, 1; 13, 7; Vell. 2, 78; Just. 19, 2, 3; 25, 2, 8: sic omnia nimia, cum vel in tempestate vel in agris vel in corporibus laetiora fuerunt, in contraria fere convertuntur (a transl. of the Platonic en hôrais te kai en phutois kai en sômasi), Cic. Rep. 1, 44, 68.— In plur.: quam te post multis tueor tempestatibus, Pac. ap. Non. 407, 33:

    cis paucas tempestates, augebis, etc.,

    Plaut. Most. 1, 1, 18:

    multis tempestatibus haud sane quisquam Romae virtute magnus fuit,

    Sall. C. 53, 5:

    Sulla sollertissimus omnium in paucis tempestatibus factus est,

    id. J. 96, 1:

    Evander, qui multis ante tempestatibus ea tenuerat loca,

    Liv. 1, 5, 2.—
    II.
    Time, with respect to its physical qualities, weather (the predom. and class. signif. of the word).
    A.
    Lit., of good as well as of bad weather: tum tonuit laevum bene tempestate serenā, Enn. ap. Cic. Div. 2, 39, 82 (Ann. v. 517 Vahl.; cf. infra, in plur.); Varr. ap. Non. 408, 5:

    liquida,

    Plaut. Most. 3, 2, 64; cf.:

    liquidissima caeli,

    Lucr. 4, 169:

    nactus idoneam ad navigandum tempestatem,

    Caes. B. G. 4, 23; cf. Cic. Q. Fr. 2, 2, 4:

    secunda,

    Tac. Agr. 38:

    fuit pridie Quinquatrus egregia tempestas,

    Cic. Att. 9, 13, 2:

    tempestatem praetermittere,

    id. Fam. 14, 4, 5:

    cum tempestas arridet,

    Lucr. 2, 32; cf. id. 5, 1395:

    unde haec tam clara repente Tempestas?

    Verg. A. 9, 20.—In plur.: tempestates serenae riserunt risu Jovis, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 254 (Ann. v. 445 Vahl.):

    dum tempestates assunt,

    Lucr. 1, 178:

    et comites et tempestates et navem idoneam ut habeas, diligenter videbis,

    Cic. Fam. 16, 1, 2; Cels. 2, 1.—
    2.
    Esp., of bad or stormy weather, a storm, tempest (cf.:

    procella, hiemps): turbida tempestas heri fuit,

    Plaut. Rud. 4, 3, 3; so,

    turbida,

    Lucr. 6, 376; Caes. B. C. 2, 22:

    saeva,

    Plaut. Rud. 4, 2, 12; Lucr. 6, 458:

    perfrigida,

    Cic. Verr. 2, 4, 40, § 86:

    turbulenta,

    id. ib. 2, 5, 10, §

    26: foeda,

    Liv. 2, 62; Verg. G. 1, 323:

    horrida,

    Hor. Epod. 13, 1:

    demissa ab Euro,

    id. C. 3, 17, 11:

    tempestas venit, Confringit tegulas imbricesque,

    Plaut. Most. 1, 2, 27:

    tanta tempestas cooritur, ut, etc.,

    Caes. B. C. 1, 48:

    tempestas naves adflixit,

    id. ib. 3, 27:

    vis tempestatis,

    Cic. Rep. 4, 8, 8:

    maximo imbri, tempestate, ventis, procellis, etc.,

    id. Phil. 5, 6, 15:

    nautae cum adversā tempestate in alto jactarentur,

    id. Inv. 2, 31, 95:

    si segetibus tempestas nocuerit,

    id. N. D. 2, 66, 167:

    si tempestas a vertice silvis Incubuit,

    Verg. G. 2, 310:

    tempestas sine more furit,

    id. A. 5, 694.—In plur.:

    duo genera esse caelestis injuriae meminisse debemus: unum quod tempestates vocamus, in quibus grandines, procellae, ceteraque similia intelleguntur, etc.,

    Plin. 18, 28, 69, § 278:

    magnis commotis tempestatibus, fluvius ita magnus factus est, ut, etc.,

    Cic. Inv. 2, 31, 96; Plaut. Merc. 1, 2, 86:

    etiam summi gubernatores in magnis tempestatibus a vectoribus admoneri solent,

    Cic. Phil. 7, 9, 27:

    ut tempestates saepe certo aliquo caeli signo commoventur,

    id. Mur. 17, 36:

    procellae, tempestates,

    id. Off. 2, 6, 19; Varr. R. R. 3, 10, 3:

    autumni,

    Verg. G. 1, 311; Caes. B. G. 4, 34. —
    3.
    Personified: Tempestātes, the weather-goddesses, the weather: (Lucius Scipio) CEPIT. CORSICA. ALERIAQVE. VRBE. DEDET TEMPESTATIBVS AIDE MERITO, Inscrr. Scip. in Inscr. Orell. 552; Cic. N. D. 3, 20, 51; Hor. Epod. 10, 24; cf. in sing. Tempestas, Ov. F 6, 193. —
    B.
    Trop. (like our storm, tempest, =), commotion, disturbance; calamity, misfortune:

    qui in hac tempestate populi jactemur et fluctibus,

    Cic. Planc. 4, 11:

    comitiorum,

    id. Mur. 17, 36:

    video quanta tempestas invidiae nobis impendeat,

    id. Cat. 1, 9, 22:

    periculi tempestas,

    id. Sest. 47, 101:

    tempestas horribilis Gallici adventus,

    id. Rep. 2, 6, 11:

    quanta per Idaeos tempestas ierit campos,

    Verg. A. 7, 223:

    eā ipsā tempestate eversam esse rem publicam,

    Cic. Att. 10, 4, 5:

    tempestas popularis,

    id. Sest. 67, 140:

    vis illa fuit et ruina quaedam atque tempestas et quidvis potius quam judicium,

    id. Clu. 35, 96:

    communis Siculorum tempestas (i. e. Verres),

    id. Verr. 2, 2, 37, § 91:

    haud ignari quanta invidiae immineret tempestas,

    Liv. 3, 38, 6:

    (scurra) Pernicies et tempestates barathrumque macelli,

    Hor. Ep. 1, 15, 31:

    belli,

    Stat. Th. 3, 229; Sen. Agam. 63.—In plur.:

    in his undis et tempestatibus ad summam senectutem maluit jactari quam, etc.,

    Cic. Rep. 1, 1, 1:

    immoderatae tempestates,

    id. N. D. 1, 2, 4:

    navis rei publicae fluitans in alto tempestatibus,

    id. Sest. 20, 46; id. de Or. 1, 1, 2; id. Fam. 9, 6, 4; Hor. Ep. 2, 2, 85 al.—
    2.
    A storm, shower, i. e. a throng, multitude, etc.:

    querelarum,

    Cic. Pis. 36, 89:

    turbida telorum,

    Verg. A. 12, 284; Claud. in Ruf. 1, 102.

    Lewis & Short latin dictionary > Tempestates

  • 4 tempestas

    tempestās, ātis, f. (tempus), I) der Zeitpunkt, Zeitabschnitt, die Frist, Periode, ut mensis, ut dies, ut nox, hora, tempestas, Cic.: sol occasus suprema tempestas esto, XII tabb. fr.: eā tempestate, Plaut., Sall. u.a.: eādem tempestate, Cic.: quā tempestate, Tac.: cis (innerhalb) paucas tempestates, Plaut.: multis tempestatibus, Pacuv. fr. u. Sall.: multis post Ilium captum tempestatibus, Gell.: in paucis tempestatibus, Sall.: multis ante tempestatibus, Liv. – II) das Wetter, die Witterung, A) im allg.: bona et certa, Cic.: serena, Enn. fr.: clara, Verg.: certa, Cic.: liquida, Plaut.: liquidissima caeli, Lucr.: turbida, Plaut.: saeva, Plaut.: turbulenta, Cic.: ventosa, Colum.: atrox, foeda, Liv.: horrida, Hor.: perfrigida, Cic.: Plur., tempestates (die verschiedene Witterung) ac temporum varietates, Cic. de nat. deor. 1, 4. – B) prägn., übles, stürmisches Wetter, Sturm, 1) eig.: tempestas maritima, Eutr.: nocturna, Liv.; immoderatae tempestates, Cic.: si tempestas nocuerit, Wetter, Sturm, üble Witterung, Cic.: tempestate deici ad Baleares (v. einer Flotte), Liv.: et saevior et infestioribus locis tempestas adorta disiecit classem, Liv.: dum reliquum ternpestatis exsaeviret, Liv. – 2) bildl., der Sturm, das Ungewitter, der Ungestüm, ungestüme Andrang, telorum, Verg.: invidiae, Cic.: querelaram, Cic.: periculi, Nep.: t. popularis, Cic.: horrenda, schrecklicher Unfall, Vell.: in tempestate populi iactari et fluctibus, Cic.: tempestatem evitare, Nep.: huic tantae tempestati se offerre, Liv.: sustinere pertinaciā tantam tempestatem, Liv.: ingentem illam tempestatem Punici belli subterfugisse, Liv.: omnem illam tempestatem, cui cesserim, Caesare impulsore atque auctore esse excitatam (dicit), Cic.: haud ignari, quanta invidiae impenderet tempestas, Liv. – v. Pers., Siculorum t., v. Verres, Cic.: turbo ac t. pacis, Störer, v. Klodius, Cic.: t. macelli, v. einem Fresser, Hor.: t. comitiorum, v. Volke, Cic. – C) personif., Tempestates, die Wettergöttinnen, Wetter, Corp. inscr. Lat. 1, 32. – / Genet. Plur. tempestatium, Vitr. 9, 6 (7), 3. Sen. ad Marc. 17, 4 G. Plin. 16, 175 u. 17, 226. Corp. inscr. Lat. 8, 2609 u. 2610.

    lateinisch-deutsches > tempestas

  • 5 tempestas

    tempestās, ātis, f. [tempus] [st2]1 [-] temps, époque, laps, intervalle. [st2]2 [-] portion déterminée de la durée (jour, nuit), temps, époque (du jour). [st2]3 [-] état de l'atmosphère, temps; ciel pur, beau temps. [st2]4 [-] mauvaise saison, mauvais temps; tempête, orage, ouragan, gros temps. [st2]5 [-] au fig. orage, fléau, désastre, trouble (de l'âme). [st2]6 [-] la Tempête (déesse).    - nocturnā tempestate, Liv.: pendant la nuit.    - illā tempestate, Liv.: à cette époque.    - invidiae tempestatem subire, Cic.: soutenir le déchaînement de la haine.    - Tempestates, Cic. Hor.: les Tempêtes (déesses qui président aux tempêtes).
    * * *
    tempestās, ātis, f. [tempus] [st2]1 [-] temps, époque, laps, intervalle. [st2]2 [-] portion déterminée de la durée (jour, nuit), temps, époque (du jour). [st2]3 [-] état de l'atmosphère, temps; ciel pur, beau temps. [st2]4 [-] mauvaise saison, mauvais temps; tempête, orage, ouragan, gros temps. [st2]5 [-] au fig. orage, fléau, désastre, trouble (de l'âme). [st2]6 [-] la Tempête (déesse).    - nocturnā tempestate, Liv.: pendant la nuit.    - illā tempestate, Liv.: à cette époque.    - invidiae tempestatem subire, Cic.: soutenir le déchaînement de la haine.    - Tempestates, Cic. Hor.: les Tempêtes (déesses qui président aux tempêtes).
    * * *
        Tempestas, tempestatis. Plaut. Temps.
    \
        Ea tempestate in exercitu nostro fuere complures noui et ignobiles. Sallust. En ce temps là.
    \
        Tempestas. Virgil. Beau temps.
    \
        Tempestatem praetermittere. Cic. Laisser passer le beau temps en vain, Le perdre.
    \
        Bona tempestas. Cic. Beau temps.
    \
        Mala tempestas. Cato. Mauvais temps.
    \
        Tempestas. Plin. Tempeste, Mauvais temps, quand il pleut, vente, gresle, et autres choses, Orage, Tormente de mer.
    \
        Poetica. Iuuen. Telle que les poetes ont accoustumé de descrire.
    \
        Horrida tempestas caelum contraxit. Horat. A espessi l'air en grosses nuees.
    \
        Ferrea tempestas. Sil. Gents de guerre.
    \
        Tempestates alicuius subire. Cic. Soustenir les adversitez d'aucun.

    Dictionarium latinogallicum > tempestas

  • 6 tempestas

    tempestās, ātis, f. (tempus), I) der Zeitpunkt, Zeitabschnitt, die Frist, Periode, ut mensis, ut dies, ut nox, hora, tempestas, Cic.: sol occasus suprema tempestas esto, XII tabb. fr.: eā tempestate, Plaut., Sall. u.a.: eādem tempestate, Cic.: quā tempestate, Tac.: cis (innerhalb) paucas tempestates, Plaut.: multis tempestatibus, Pacuv. fr. u. Sall.: multis post Ilium captum tempestatibus, Gell.: in paucis tempestatibus, Sall.: multis ante tempestatibus, Liv. – II) das Wetter, die Witterung, A) im allg.: bona et certa, Cic.: serena, Enn. fr.: clara, Verg.: certa, Cic.: liquida, Plaut.: liquidissima caeli, Lucr.: turbida, Plaut.: saeva, Plaut.: turbulenta, Cic.: ventosa, Colum.: atrox, foeda, Liv.: horrida, Hor.: perfrigida, Cic.: Plur., tempestates (die verschiedene Witterung) ac temporum varietates, Cic. de nat. deor. 1, 4. – B) prägn., übles, stürmisches Wetter, Sturm, 1) eig.: tempestas maritima, Eutr.: nocturna, Liv.; immoderatae tempestates, Cic.: si tempestas nocuerit, Wetter, Sturm, üble Witterung, Cic.: tempestate deici ad Baleares (v. einer Flotte), Liv.: et saevior et infestioribus locis tempestas adorta disiecit classem, Liv.: dum reliquum ternpestatis exsaeviret, Liv. – 2) bildl., der Sturm, das Ungewitter, der Ungestüm, ungestüme Andrang, telorum, Verg.: invidiae, Cic.: querelaram, Cic.: periculi, Nep.: t. popularis, Cic.: horrenda,
    ————
    schrecklicher Unfall, Vell.: in tempestate populi iactari et fluctibus, Cic.: tempestatem evitare, Nep.: huic tantae tempestati se offerre, Liv.: sustinere pertinaciā tantam tempestatem, Liv.: ingentem illam tempestatem Punici belli subterfugisse, Liv.: omnem illam tempestatem, cui cesserim, Caesare impulsore atque auctore esse excitatam (dicit), Cic.: haud ignari, quanta invidiae impenderet tempestas, Liv. – v. Pers., Siculorum t., v. Verres, Cic.: turbo ac t. pacis, Störer, v. Klodius, Cic.: t. macelli, v. einem Fresser, Hor.: t. comitiorum, v. Volke, Cic. – C) personif., Tempestates, die Wettergöttinnen, Wetter, Corp. inscr. Lat. 1, 32. – Genet. Plur. tempestatium, Vitr. 9, 6 (7), 3. Sen. ad Marc. 17, 4 G. Plin. 16, 175 u. 17, 226. Corp. inscr. Lat. 8, 2609 u. 2610.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > tempestas

  • 7 tempestās

        tempestās ātis, f    [tempus], a portion of time, point of time, time, season, period: eādem tempestate: illā Tempestate, L.: fuere eā tempestate, qui, etc., S.: multis tempestatibus, S.: multis ante tempestatibus, L.— Weather, time, season: tempestate serenā, Enn. ap. C.: idonea ad navigandum, good weather, Cs.: secunda, Ta.: haec tam clara, V.: et tempestates et navem idoneam habere.— A goddess of weather, O.: immolabitur agna Tempestatibus, H.— A storm, tempest: turbida, Cs.: turbulenta: foeda, L.: Horrida, H.: tempestas navīs adflixit, Cs.: si segetibus tempestas nocuerit: Tempestas sine more furit, V.: in magnis tempestatibus: autumni, V.—Fig., storm, tempest, commotion, disturbance, calamity, misfortune: in hac tempestate populi iactari: invidiae: Gallici adventūs: Quanta per Idaeos Tempestas ierit campos, V.: communis Siculorum (i. e. Verres): rei p. navis fluitans in alto tempestatibus.— A storm, shower, press, throng, multitude: querelarum: turbida telorum, V.
    * * *
    season, time, weather; storm

    Latin-English dictionary > tempestās

  • 8 abripio

    ab-ripio, ripuī, reptum, ere (ab u. rapio), fortraffen, I) fortraffen, fortreißen = von hinnen führen, fortführen, a) eig.: tres naves (v. Sturm), Verg.: beluam, verschlingen (v. Meere), Curt.: coniugem, in weite Ferne führen, Ov.: alqm procul a terra (im Bilde), Cic.: tempestate abripi, Quint. u. (im Bilde) Cic.: abripi vi fluminis, Caes.: abripi vi tempestatis ex Indicis aequoribus, Mela: abripi tempestatibus in Germaniam, Plin.: abripi tempestate ab Africa ad insulam Aegimurum, verschlagen werden, Liv.: abreptus pulchro caedum amore, Sil.: m. Dat., pecora litori abrepta, Plin. ep. 8, 20, 8: v. abstr. Subjj., cum dispersos pavor fugientium abriperet (mit sich fortriß), Tac. – dah. se abr., sich aus dem Staube machen, das Weite suchen, repente sese subito, Plaut.: se foras, Plaut.: sublatis signis se abr., Liv.: domum se abr., Suet. – b) übtr.: alqm a similitudine patris, von der Ä. mit dem V. weit entfernen, Cic. Verr. 5, 30: Romulum si natura ad humanum exitum abripuit, zu einem m. Ende hinausführte, ein m. Ende finden ließ, Cic. de rep. 1, 25: quos leves ob causas damnationis incursus abripuit, die V. rasch ereilte, Val. Max. 8, 1. damn. 5. – II) gewaltsam fortraffen, A) abbeißend usw. = abreißen, nasum mordicus, abbeißen, Plaut. Men. 195: articulos morsu, Phaedr. 6, 28, 5: nodum (v. einem Hunde), Pers. 5, 159. – B) wegnehmend od. wegführend fortreißen, 1) wegnehmend = wegreißen, entreißen, wegnehmen, abnehmen, rauben, corpus, Verg.: quaedam signa (Feldzeichen), Tac.: equos armaquae, Tac.: non dona (Weihgeschenke) tantum, sed simulacra numinum, Tac.: quae regi portarentur, abripiebat, Nep.: quod ille unciatim vix de demenso suo compersit miser, id illa universum abripiet, Ter.: übtr., quā sacer abripitur caeco descensus hiatu, unterbrochen wird, Prop. 4, 8, 5: abrepto amore, der L. beraubt, Prop.1, 13, 2. – 2) wegführend = fortreißen, fortschleppen, a) übh.: alqm intro, Ter.: alqm intro inter manus, Plaut.: alqm inde, Cic.: Cappadocem de grege venalium, Cic.: m. Dat., Antonium simulacro Divi Iuli, Suet. Aug. 17, 5. – b) zur Haft, zur Strafe usw. fortschleppen, alqm, Cic. u.a.: alqm a tribunali, Cic.: alqm de convivio in vincula, Cic: alqm hinc in cruciatum, Ter.: alqm ad quaestionem, Cic.: indemnatum et intestatum abripi, Plaut. Vgl. Garatoni zu Cic. Mil. 22, 69. p. 245 ed. Orell. – c) entführend, raubend fortschleppen, wegführen, entführen, rauben, eam (novam nuptam), Plaut.: familias, Cic.: omnes eius gentis cives, Nep.: coniugem (die Geliebte), Prop.: coniuges ad libita Caesarum, Tac.: Cererem, Cic.: parvolam hinc, Ter.: ex eo loco virginem, Cic.: parvolam (puellam) e Sunio, ex Attica hinc, Ter.: filios e complexu parentum, Cic.: virginem a complexu patris, Liv.: liberos eorum obsidum nomine in servitutem, Auct. b. Afr.

    lateinisch-deutsches > abripio

  • 9 reicio

    rēicio, iēci, iectum, ere (re u. iacio), zurückwerfen, zurückbringen, I) im allg.: A) im engeren Sinne = rückwärts-, nach hinten bringen, zurückwerfen = hinterwerfen, zurückschlagen, hinterschlagen, zurücksinken lassen, a) übh.: ianuam in publicum, Plin.: scutum (auf den Rücken, um sich ihn zu decken), Cic.: so auch parmas, Verg. – manus ad tergum, As. Pollio bei Cic., post tergum, Plin. – b) insbes., α) eine Kleidung usw. zurückwerfen, zurückschlagen, super clunes vestes, Plin.: togam in umerum, Quint.: togam ab umero, Liv.: vestem ab ore, Curt.: paenulam, auf die Schulter zurückschl. (um sich die Hände frei zu machen), Cic. u. Phaedr.: sagulum (um nach dem Schwerte zu greifen), Suet. Aug. 26, 1 (versch. von Cic. Pis. 55, s. no. B, 1, a, α). – β) rücklings zurücksinken lassen, fatigata membra, Curt. 10, 5 (14), 3. – so bes. reic. se u. (selten) Passiv reici medial, rücklings niedersinken, se in alqm (in jmds. Arme), Ter.: se in alcis gremium, Lucr.: se in grabatum, Petron., u. in cubile reici, Petron. – γ) hinten hinbringen, -stellen, accensos in postremam aciem, Liv. 8, 8. § 8: reiecta (an diesen Platz verwiesen) mater amicam impuri filii tamquam nurum sequebatur, Cic. Phil. 2, 58.

    B) im weiteren Sinne, zurückwerfen = von sich oder von einem Ggstde. fortwerfen, zurückstoßen, fortstoßen, zurückdrängen, fortdrängen, 1) eig.: a) übh.: colubras ab ore, Ov.: pectora alcis a se, Ov.: foedum contactum quasi plane a casto puroque corpore, zurückweisen, Plin. ep.: librum e gremio suo Ov.: oculos Rutulorum arvis, abwenden von usw., Verg. – und so α) ein Kleidungsstück von sich fort-, abwerfen, duplicem ex umeris amictum, Verg.: vestem ex umeris, Ov.: vestem de corpore, Ov.: sagulum, Cic. Pis. 55 (versch. von Suet. Aug. 26, 1, s. no. I, A. a). – β) aus dem Körper nach oben, auswerfen, ausspeien, sanguinem ore, Plin.: cruorem ex stomacho, Scrib.: u. so bl. sanguinem, Plin. ep. (u. so Partiz. subst., sanguinem reicientes exscreantesve, Plin.): bilem, Plin.: vinum, Suet. – γ) Anprallendes zurückwerfen, zurück-, abprallen lassen, gew. im Passiv = zurück-, abprallen, imago reiecta, Lucr.: pars (vocum) locis reiecta, Lucr.: ab his reiciuntur plagae balistarum, Vitr. – b) insbes.: α) lebende Wesen fortscheuchend, treibend zurückwerfen, -jagen, -schlagen, alqm, Plaut.: boves in bubile, Plaut.: pascentes capellas a flumine, Verg. – bes. als milit. t. t., equitatum, Caes.: hostes ab Antiochea, Cic.: hostem in urbem, Caes. – mehr im Bilde, alcis ferrum et audaciam in foro, Cic.: minas Hannibalis retrorsum, Hor. – β) als naut. t. t., v. Sturme usw., ein Schiff oder einen Reisenden zurücktreiben, zurückverschlagen, gew. im Passiv, sowohl v. Schiffen, naves tempestate reiectae, Caes.: reliquae (naves) fere omnes reiciuntur, Caes. – als von Pers., reici austro vehementi ad eandem Leucopetram, Cic.: Agamemnon tempestate in Cretam insulam reiectus, Vell.: legatos bis ex cursu Dyrrhachium reiectos (esse), Liv.

    2) übtr.: a) übh., von sich werfen, zurückweisen, abweisen, a se socordiam omnem reicere et segnitiem amovere, Plaut.: hanc proscriptionem hoc iudicio a se reicere et aspernari, Cic. – b) insbes.: α) verwerfend zurückweisen, von sich weisen, abweisen, zurücksetzen, verwerfen, verschmähen, omnem istam disputationem, Cic.: Ennii Medeam aut Antiopam Pacuvii spernere aut reicere, Cic.: bona diligere et reicere contraria, Cic.: alto dona nocentium vultu, Hor. – v. Verschmähen der Liebenden, nos, Ter.: non reic. petentem (den Bewerber), Ov.: reiectae patet ianua Lydiae (Dat.), Hor. – als publiz. t. t., ausgeloste Richter verwerfen, ablehnen (was den Parteien, dem Kläger wie dem Beklagten, bis auf eine gewisse Zahl frei stand, worauf der Präsident des Gerichtes andere ausloste), iudices, Cic.: recuperatores, Cic.: ex CXXV iudicibus quinque et LXX, Cic. – als philos. t. t., reicienda, s. rēiciendus. – β) jmd. oder etwas wohin abweisen, verweisen, alqm ad ipsam epistulam, Cic.: in hunc gregem Sullam ex honestissimorum hominum gregibus, Cic.: auch si huc te reicis, wenn du dir die Sache angelegen sein lässest, Balb. b. Cic. ad Att. 8, 15. litt. A. § 1. – So nun αα) als publiz. t. t., zur Durchführung, zur Entscheidung wohin verweisen (v. Senate, v. Magistrate usw.), a se rem ad populum (v. Senate), Liv.: rem ad senatum (v. den Tribunen), Liv.: totam rem ad Pompeium, Caes.: rem ad pontifices, Verr. Flacc.: causam integram Romam ad senatum, Liv.: nihil huc reicias, Cic. – u. legatos ad populum (v. Senate), Liv. – absol., tribuni appellati ad senatum reiecerunt, Liv. – ββ) etw. auf eine Zeit verschieben, totam rem in mensem Ianuarium, Cic.: repente abs te in mensem Quintilem reiecti sumus, Cic.

    II) prägn., nachdem jmd. geworfen, gestoßen, etwas erwidernd zurückwerfen, wieder werfen, wieder stoßen, telum in hostem, Caes. b. G. 1, 46, 2: hos reicit ictus, hos cavet, bald stößt er nach, bald pariert er den Hieb, Stat Theb. 6, 770.

    / Bei Dichtern zuw. zweisilbig riecis, Plaut. asin. 254. Stat. Theb. 4, 574: und reice, Verg. ecl. 3, 96. – Imperat. reic = reice, angef. bei Macr. exc. Bob. § 17. vol. V. p. 641, 1 K.

    lateinisch-deutsches > reicio

  • 10 abripio

    abrĭpĭo, ĕre, rĭpŭi, reptum [ab + rapio] - tr. - [st2]1 [-] emmener de force, arracher, enlever, entraîner, emporter violemment. [st2]2 [-] détacher de, ravir, détourner.    - abripere aliquem de convivio in vincla atque in tenebras, Cic. Verr. 2, 4, 10: emmener qqn de force du banquet à la prison ténébreuse.    - arma vi fluminis arrepta, Caes. BC. 1, 64, 6: armes emportées par la violence du fleuve.    - (filium) etiam si natura a parentis similitudine abriperet, Cic. Verr. 2, 5, 12: (fils) même si la nature l’entraînait à ne pas ressembler à son père.    - a tribunali abripere, Cic. Verr. 5, 17: arracher du tribunal.    - avec dat. pecora litori abrepta Plin. Ep 8, 20, 8, troupeaux arrachés au rivage.    - Romulum etiamsi natura ad humanum exitum abripuit, Cic. Rep. 1, 25: Romulus, quoique la nature l’ait emporté brusquement vers une fin mortelle.    - repente te quasi quidam aestus ingenii tui procul a terra abripuit, Cic. de Or. 3, 145: soudain, pour ainsi dire, le flot impétueux de ton génie t’a entraîné loin du rivage.    - voluntate omnes tecum fuerunt, tempestate abreptus est unus, Cic. Lig. 12: tous (les trois) étaient de coeur avec toi: un seul a été écarté par la tempête.    - se abripere: s’esquiver, se dérober.    - abripuit sese subito, Plaut.: il s'est esquivé en un clin d'oeil.    - cf. Liv. 22, 6, 10 ; Suet. Tib. 45.
    * * *
    abrĭpĭo, ĕre, rĭpŭi, reptum [ab + rapio] - tr. - [st2]1 [-] emmener de force, arracher, enlever, entraîner, emporter violemment. [st2]2 [-] détacher de, ravir, détourner.    - abripere aliquem de convivio in vincla atque in tenebras, Cic. Verr. 2, 4, 10: emmener qqn de force du banquet à la prison ténébreuse.    - arma vi fluminis arrepta, Caes. BC. 1, 64, 6: armes emportées par la violence du fleuve.    - (filium) etiam si natura a parentis similitudine abriperet, Cic. Verr. 2, 5, 12: (fils) même si la nature l’entraînait à ne pas ressembler à son père.    - a tribunali abripere, Cic. Verr. 5, 17: arracher du tribunal.    - avec dat. pecora litori abrepta Plin. Ep 8, 20, 8, troupeaux arrachés au rivage.    - Romulum etiamsi natura ad humanum exitum abripuit, Cic. Rep. 1, 25: Romulus, quoique la nature l’ait emporté brusquement vers une fin mortelle.    - repente te quasi quidam aestus ingenii tui procul a terra abripuit, Cic. de Or. 3, 145: soudain, pour ainsi dire, le flot impétueux de ton génie t’a entraîné loin du rivage.    - voluntate omnes tecum fuerunt, tempestate abreptus est unus, Cic. Lig. 12: tous (les trois) étaient de coeur avec toi: un seul a été écarté par la tempête.    - se abripere: s’esquiver, se dérober.    - abripuit sese subito, Plaut.: il s'est esquivé en un clin d'oeil.    - cf. Liv. 22, 6, 10 ; Suet. Tib. 45.
    * * *
        Abripio, abripis, pen. cor. abripui, abreptum, abripere, Ex ab, et rapio. Plin. Ravir, Oster par force.
    \
        Aliquem a terra abripere. Cic. Le ravir de terre, et l'emporter en l'air.
    \
        A complexu abripere, vele, aut ex complexu. Liu. Arracher d'entre les bras.
    \
        Abripere, Emmener par force.
    \
        In vincula atque in tenebras abripi iussit. Cic. En prison.
    \
        Etiam si natura eum a parentis similitudine abriperet. Cic. Combien que nature l'esloignast de la semblance de son pere, Combien que de sa nature il ne resemblast à son pere.
    \
        Sese abripere. Plaut. Se desrober soubdain et s'enfuir.

    Dictionarium latinogallicum > abripio

  • 11 afflicto

    adflicto (afflicto), āre, āvi, ātum [st2]1 [-] heurter contre, battre, pousser. [st2]2 [-] au fig. tourmenter, accabler, abattre, ravager, mettre à mal, maltraiter, endommager.    - tempestate afflictari, Caes.: être battu par la tempête.    - afflictari morbo, Cic.: être abattu par la maladie.    - afflictari amore, Lucr.: être malade d'amour.    - se adflictare: se frapper (en signe de douleur), s'affliger, se tourmenter.
    * * *
    adflicto (afflicto), āre, āvi, ātum [st2]1 [-] heurter contre, battre, pousser. [st2]2 [-] au fig. tourmenter, accabler, abattre, ravager, mettre à mal, maltraiter, endommager.    - tempestate afflictari, Caes.: être battu par la tempête.    - afflictari morbo, Cic.: être abattu par la maladie.    - afflictari amore, Lucr.: être malade d'amour.    - se adflictare: se frapper (en signe de douleur), s'affliger, se tourmenter.
    * * *
        Afflicto, afflictas, afflictare, Frequentatiuum. Cic. Fort tormenter et ruer ca et là.
    \
        Naues tempestas afflictabat. Caesar. Les agitoit et tormentoit, en les faisants heurter et choquer l'une contre l'autre.
    \
        Afflictari de re aliqua. Cic. Estre en grande peine et torment de quelque chose.
    \
        Afflictari morbo. Liu. Estre fort affligé et travaillé de maladie.
    \
        Afflictare sese. Cic. Se tormenter fort et continuellement.

    Dictionarium latinogallicum > afflicto

  • 12 ceu

       - ceu, p. ce-ve; cf. neu et neve; seu et sive. [st1]1 [-] comme, ainsi que.    - ceu quondam petiere rates, Virg. En. 6, 492: comme jadis ils regagnèrent leurs vaisseaux.    - ceu fumus, Virg. En. 5, 740: comme une fumée.    - ipse inter medios ceu dulcis imagine somni laetus, V.-Fl. 4, 531: lui-même, au milieu d'eux, heureux, comme sous le charme d'un songe délicieux.    - ceu cum: comme lorsque. --- Virg. G. 1, 303: 4, 96; id. En. 7, 673; 9, 30; 9, 792; 10, 97; Sen. Q. N. 6, 24, 4.    - ceu cum jam portum tetigere carinae, Virg. G. 1, 303: comme lorsque le navire touche au port.    - lupi ceu raptores, Virg. En. 2, 355: comme des loups ravisseurs.    - hic Hecuba et natae nequiquam altaria circum, praecipites atra ceu tempestate columbae, Virg. En. 2: là se tenaient Hécube et ses filles, autour des tables sacrées, vainement, telles des colombes jetées au sol par une noire tempête. [st1]2 [-] comme si.    - sans verbe gloriosissimas victorias ceu damnosas reipublicae increpabat, Suet. Tib. 52, 2: il lui reprochait les victoires les plus glorieuses comme si elles avaient été des revers pour la patrie.    - avec subj. ceu cetera nusquam bella forent, Virg. En. 2, 438: comme s'il n'y avait pas ailleurs de combats.    - cf. Sil. 2, 378; Stat. S. 3, 1, 6; id. Th. 2, 417; Plin. 16, 10, 18. § 41; 31, 1, 1, § 2; 34, 6, 13, § 28.    - ceu vero: comme si vraiment (pour réfuter, qqf. chez Plin.). --- Plin. 7, 55, 56, § 188; 11, 39, 92, § 226; 12, 1, 5, § 11.    - ceu vero nesciam, Plin. praef.: comme si vraiment je ne savais pas.    - ceu si: comme si. --- Lucr. 4, 620; 6, 161.
    * * *
       - ceu, p. ce-ve; cf. neu et neve; seu et sive. [st1]1 [-] comme, ainsi que.    - ceu quondam petiere rates, Virg. En. 6, 492: comme jadis ils regagnèrent leurs vaisseaux.    - ceu fumus, Virg. En. 5, 740: comme une fumée.    - ipse inter medios ceu dulcis imagine somni laetus, V.-Fl. 4, 531: lui-même, au milieu d'eux, heureux, comme sous le charme d'un songe délicieux.    - ceu cum: comme lorsque. --- Virg. G. 1, 303: 4, 96; id. En. 7, 673; 9, 30; 9, 792; 10, 97; Sen. Q. N. 6, 24, 4.    - ceu cum jam portum tetigere carinae, Virg. G. 1, 303: comme lorsque le navire touche au port.    - lupi ceu raptores, Virg. En. 2, 355: comme des loups ravisseurs.    - hic Hecuba et natae nequiquam altaria circum, praecipites atra ceu tempestate columbae, Virg. En. 2: là se tenaient Hécube et ses filles, autour des tables sacrées, vainement, telles des colombes jetées au sol par une noire tempête. [st1]2 [-] comme si.    - sans verbe gloriosissimas victorias ceu damnosas reipublicae increpabat, Suet. Tib. 52, 2: il lui reprochait les victoires les plus glorieuses comme si elles avaient été des revers pour la patrie.    - avec subj. ceu cetera nusquam bella forent, Virg. En. 2, 438: comme s'il n'y avait pas ailleurs de combats.    - cf. Sil. 2, 378; Stat. S. 3, 1, 6; id. Th. 2, 417; Plin. 16, 10, 18. § 41; 31, 1, 1, § 2; 34, 6, 13, § 28.    - ceu vero: comme si vraiment (pour réfuter, qqf. chez Plin.). --- Plin. 7, 55, 56, § 188; 11, 39, 92, § 226; 12, 1, 5, § 11.    - ceu vero nesciam, Plin. praef.: comme si vraiment je ne savais pas.    - ceu si: comme si. --- Lucr. 4, 620; 6, 161.
    * * *
        Ceu, Aduerbium similitudinis, magis est poetarum, quam oratorum. Virgil. Ainsi comme, Tout ainsi que.
    \
        Argumento animalium quae semper defossa viuunt, ceu talpae. Plin. Comme.
    \
        Incremento terga, ceu quodam incitamento, flagellantur. Plin. Quasi comme se voulant esguillonner.
    \
        Ceu vero, pro Quasi vero. Plin. Comme si.

    Dictionarium latinogallicum > ceu

  • 13 depereo

    deperĕo, īre, ĭī, ĭtum - intr. - être perdu, périr, mourir. - tr. et intr. - aimer éperdument.    - deperiet = deperibit, Vulg. Eccl. 31.    - aliquem (amore) deperire: aimer éperdument qqn.    - deperire alicujus amore: aimer éperdument qqn.    - deperire amore in aliquo: aimer éperdument qqn.    - corpus, in quo deperibat, Curt. 8: corps pour lequel il mourait d'amour.    - uxore, quam propter formae pulchritudinem deperibat, Just.: épouse, qu'il aimait éperdument à cause de sa beauté.    - perexigua pars illius exercitus superest; magna pars deperiit, quod accidere tot proeliis fuit necesse, Caes. BC. 3: une toute petite partie de cette armée subsiste maintenant; une grande partie a péri, ce qui devait nécessairement arriver à la suite de tant de combats.    - nonnullae tempestate deperierant naves, Caes. BG. 5: quelques navires avaient péri dans la tempête.
    * * *
    deperĕo, īre, ĭī, ĭtum - intr. - être perdu, périr, mourir. - tr. et intr. - aimer éperdument.    - deperiet = deperibit, Vulg. Eccl. 31.    - aliquem (amore) deperire: aimer éperdument qqn.    - deperire alicujus amore: aimer éperdument qqn.    - deperire amore in aliquo: aimer éperdument qqn.    - corpus, in quo deperibat, Curt. 8: corps pour lequel il mourait d'amour.    - uxore, quam propter formae pulchritudinem deperibat, Just.: épouse, qu'il aimait éperdument à cause de sa beauté.    - perexigua pars illius exercitus superest; magna pars deperiit, quod accidere tot proeliis fuit necesse, Caes. BC. 3: une toute petite partie de cette armée subsiste maintenant; une grande partie a péri, ce qui devait nécessairement arriver à la suite de tant de combats.    - nonnullae tempestate deperierant naves, Caes. BG. 5: quelques navires avaient péri dans la tempête.
    * * *
        Depereo, deperis, pen. corr. deperiui vel deperii, deperitum, pen. corr. deperire. Perir du tout, Deperir.
    \
        Deperierunt naues. Caesar. Sont peries.
    \
        Decor lachrymis deperit. Ouid. La beaulté se pert par plourer.
    \
        Deperire aliquam, pro Vehementer amare. Plaut. Estre perdu de force d'amour, L'aimer jusques au mourir.
    \
        Deperit sapor. Plin. La saveur se pert.

    Dictionarium latinogallicum > depereo

  • 14 quivis

    quīvis, quaevis, quodvis (pron. quidvis), pron.-adj. indéfini n'importe qui, n'importe quel, tout le monde, qui que ce soit; tout, n'importe quoi.    - à l'origine: is quem vis: celui que tu veux.    - cuivis potest accidere quod cuiquam potest, Sen. Tranq. 11, 8: à n'importe qui d'entre nous peut arriver ce qui peut arriver à tout homme.    - quemvis nostrum delectare, Cic. Verr. 2, 4, 2: plaire à n'importe qui d'entre nous.    - quaevis amplificationes, Cic. Inv. 1: toute sorte d'amplifications.    - quivis vestrum, Cic.: qui que ce soit d'entre vous.    - quivis unus: le premier venu.    - ab quīvis (= quovis) homine, quom opus est, beneficium accipere gaudeas, Ter. Ad.: de qui que ce soit, quand on est dans le besoin, on serait content de recevoir un service.    - fuere ea tempestate qui crederent M. Licinium Crassum... cujusvis opes voluisse contra illius potentiam crescere, Sall. C.: il y eut à cette époque des gens pour croire que M. Licinius Crassus aurait voulu accroître l'autorité de quiconque pour contrer le pouvoir de son rival.    - saepe tribus lectis videas cenare quaternos, e quibus unus amet quâvis (= quāvis ratione) aspergere cunctos, Hor. S. 1: souvent on peut voir, sur chacun des trois lits de table, quatre convives, dont l'un aime de n'importe quelle façon railler tous les autres.    - quidvis ou quodvis: tout (ce qu'on veut).    - quidvis perpeti, Cic.: souffrir tout.    - quidvis + gén. quidvis anni, Cato, R. R. 17: en n'importe quelle saison, en toute saison.    - quidvis mihi sat est, Plaut.: un rien me suffit.    - quare, si quidvis satis est, aufers undique? Hor. S. 2: pourquoi, si un rien te suffit, voles-tu de tous côtés?    - avec tmèse. - quod genus vis, Cato, R. R. 52.    - voir quovis.
    * * *
    quīvis, quaevis, quodvis (pron. quidvis), pron.-adj. indéfini n'importe qui, n'importe quel, tout le monde, qui que ce soit; tout, n'importe quoi.    - à l'origine: is quem vis: celui que tu veux.    - cuivis potest accidere quod cuiquam potest, Sen. Tranq. 11, 8: à n'importe qui d'entre nous peut arriver ce qui peut arriver à tout homme.    - quemvis nostrum delectare, Cic. Verr. 2, 4, 2: plaire à n'importe qui d'entre nous.    - quaevis amplificationes, Cic. Inv. 1: toute sorte d'amplifications.    - quivis vestrum, Cic.: qui que ce soit d'entre vous.    - quivis unus: le premier venu.    - ab quīvis (= quovis) homine, quom opus est, beneficium accipere gaudeas, Ter. Ad.: de qui que ce soit, quand on est dans le besoin, on serait content de recevoir un service.    - fuere ea tempestate qui crederent M. Licinium Crassum... cujusvis opes voluisse contra illius potentiam crescere, Sall. C.: il y eut à cette époque des gens pour croire que M. Licinius Crassus aurait voulu accroître l'autorité de quiconque pour contrer le pouvoir de son rival.    - saepe tribus lectis videas cenare quaternos, e quibus unus amet quâvis (= quāvis ratione) aspergere cunctos, Hor. S. 1: souvent on peut voir, sur chacun des trois lits de table, quatre convives, dont l'un aime de n'importe quelle façon railler tous les autres.    - quidvis ou quodvis: tout (ce qu'on veut).    - quidvis perpeti, Cic.: souffrir tout.    - quidvis + gén. quidvis anni, Cato, R. R. 17: en n'importe quelle saison, en toute saison.    - quidvis mihi sat est, Plaut.: un rien me suffit.    - quare, si quidvis satis est, aufers undique? Hor. S. 2: pourquoi, si un rien te suffit, voles-tu de tous côtés?    - avec tmèse. - quod genus vis, Cato, R. R. 52.    - voir quovis.
    * * *
        Quivis, quaevis, quoduis vel quidvis. Terent. Qui que tu vouldras, Un chascun.
    \
        Abs quivis homine, quum est opus, beneficium accipere gaudeas. Terent. De quelque homme que ce soit.
    \
        Quidvis potius quam iudicium. Cic. Tout ce que tu vouldras plustost que, etc.
    \
        Homo quiduis temporis. Cic. Id est, omnium temporum horarumque. B. Homme prest à faire tout ce qu'on veult.

    Dictionarium latinogallicum > quivis

  • 15 abripio

    ab-ripio, ripuī, reptum, ere (ab u. rapio), fortraffen, I) fortraffen, fortreißen = von hinnen führen, fortführen, a) eig.: tres naves (v. Sturm), Verg.: beluam, verschlingen (v. Meere), Curt.: coniugem, in weite Ferne führen, Ov.: alqm procul a terra (im Bilde), Cic.: tempestate abripi, Quint. u. (im Bilde) Cic.: abripi vi fluminis, Caes.: abripi vi tempestatis ex Indicis aequoribus, Mela: abripi tempestatibus in Germaniam, Plin.: abripi tempestate ab Africa ad insulam Aegimurum, verschlagen werden, Liv.: abreptus pulchro caedum amore, Sil.: m. Dat., pecora litori abrepta, Plin. ep. 8, 20, 8: v. abstr. Subjj., cum dispersos pavor fugientium abriperet (mit sich fortriß), Tac. – dah. se abr., sich aus dem Staube machen, das Weite suchen, repente sese subito, Plaut.: se foras, Plaut.: sublatis signis se abr., Liv.: domum se abr., Suet. – b) übtr.: alqm a similitudine patris, von der Ä. mit dem V. weit entfernen, Cic. Verr. 5, 30: Romulum si natura ad humanum exitum abripuit, zu einem m. Ende hinausführte, ein m. Ende finden ließ, Cic. de rep. 1, 25: quos leves ob causas damnationis incursus abripuit, die V. rasch ereilte, Val. Max. 8, 1. damn. 5. – II) gewaltsam fortraffen, A) abbeißend usw. = abreißen, nasum mordicus, abbeißen, Plaut. Men. 195: articulos morsu, Phaedr. 6, 28, 5: nodum (v. einem Hunde), Pers. 5, 159. – B) weg-
    ————
    nehmend od. wegführend fortreißen, 1) wegnehmend = wegreißen, entreißen, wegnehmen, abnehmen, rauben, corpus, Verg.: quaedam signa (Feldzeichen), Tac.: equos armaquae, Tac.: non dona (Weihgeschenke) tantum, sed simulacra numinum, Tac.: quae regi portarentur, abripiebat, Nep.: quod ille unciatim vix de demenso suo compersit miser, id illa universum abripiet, Ter.: übtr., quā sacer abripitur caeco descensus hiatu, unterbrochen wird, Prop. 4, 8, 5: abrepto amore, der L. beraubt, Prop.1, 13, 2. – 2) wegführend = fortreißen, fortschleppen, a) übh.: alqm intro, Ter.: alqm intro inter manus, Plaut.: alqm inde, Cic.: Cappadocem de grege venalium, Cic.: m. Dat., Antonium simulacro Divi Iuli, Suet. Aug. 17, 5. – b) zur Haft, zur Strafe usw. fortschleppen, alqm, Cic. u.a.: alqm a tribunali, Cic.: alqm de convivio in vincula, Cic: alqm hinc in cruciatum, Ter.: alqm ad quaestionem, Cic.: indemnatum et intestatum abripi, Plaut. Vgl. Garatoni zu Cic. Mil. 22, 69. p. 245 ed. Orell. – c) entführend, raubend fortschleppen, wegführen, entführen, rauben, eam (novam nuptam), Plaut.: familias, Cic.: omnes eius gentis cives, Nep.: coniugem (die Geliebte), Prop.: coniuges ad libita Caesarum, Tac.: Cererem, Cic.: parvolam hinc, Ter.: ex eo loco virginem, Cic.: parvolam (puellam) e Sunio, ex Attica hinc, Ter.: filios e complexu parentum, Cic.: virginem a complexu patris, Liv.: li-
    ————
    beros eorum obsidum nomine in servitutem, Auct. b. Afr.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > abripio

  • 16 reicio

    rēicio, iēci, iectum, ere (re u. iacio), zurückwerfen, zurückbringen, I) im allg.: A) im engeren Sinne = rückwärts-, nach hinten bringen, zurückwerfen = hinterwerfen, zurückschlagen, hinterschlagen, zurücksinken lassen, a) übh.: ianuam in publicum, Plin.: scutum (auf den Rücken, um sich ihn zu decken), Cic.: so auch parmas, Verg. – manus ad tergum, As. Pollio bei Cic., post tergum, Plin. – b) insbes., α) eine Kleidung usw. zurückwerfen, zurückschlagen, super clunes vestes, Plin.: togam in umerum, Quint.: togam ab umero, Liv.: vestem ab ore, Curt.: paenulam, auf die Schulter zurückschl. (um sich die Hände frei zu machen), Cic. u. Phaedr.: sagulum (um nach dem Schwerte zu greifen), Suet. Aug. 26, 1 (versch. von Cic. Pis. 55, s. no. B, 1, a, α). – β) rücklings zurücksinken lassen, fatigata membra, Curt. 10, 5 (14), 3. – so bes. reic. se u. (selten) Passiv reici medial, rücklings niedersinken, se in alqm (in jmds. Arme), Ter.: se in alcis gremium, Lucr.: se in grabatum, Petron., u. in cubile reici, Petron. – γ) hinten hinbringen, -stellen, accensos in postremam aciem, Liv. 8, 8. § 8: reiecta (an diesen Platz verwiesen) mater amicam impuri filii tamquam nurum sequebatur, Cic. Phil. 2, 58.
    B) im weiteren Sinne, zurückwerfen = von sich oder von einem Ggstde. fortwerfen, zurückstoßen,
    ————
    fortstoßen, zurückdrängen, fortdrängen, 1) eig.: a) übh.: colubras ab ore, Ov.: pectora alcis a se, Ov.: foedum contactum quasi plane a casto puroque corpore, zurückweisen, Plin. ep.: librum e gremio suo Ov.: oculos Rutulorum arvis, abwenden von usw., Verg. – und so α) ein Kleidungsstück von sich fort-, abwerfen, duplicem ex umeris amictum, Verg.: vestem ex umeris, Ov.: vestem de corpore, Ov.: sagulum, Cic. Pis. 55 (versch. von Suet. Aug. 26, 1, s. no. I, A. a). – β) aus dem Körper nach oben, auswerfen, ausspeien, sanguinem ore, Plin.: cruorem ex stomacho, Scrib.: u. so bl. sanguinem, Plin. ep. (u. so Partiz. subst., sanguinem reicientes exscreantesve, Plin.): bilem, Plin.: vinum, Suet. – γ) Anprallendes zurückwerfen, zurück-, abprallen lassen, gew. im Passiv = zurück-, abprallen, imago reiecta, Lucr.: pars (vocum) locis reiecta, Lucr.: ab his reiciuntur plagae balistarum, Vitr. – b) insbes.: α) lebende Wesen fortscheuchend, treibend zurückwerfen, -jagen, -schlagen, alqm, Plaut.: boves in bubile, Plaut.: pascentes capellas a flumine, Verg. – bes. als milit. t. t., equitatum, Caes.: hostes ab Antiochea, Cic.: hostem in urbem, Caes. – mehr im Bilde, alcis ferrum et audaciam in foro, Cic.: minas Hannibalis retrorsum, Hor. – β) als naut. t. t., v. Sturme usw., ein Schiff oder einen Reisenden zurücktreiben, zurückverschlagen, gew. im Passiv, sowohl v. Schiffen, naves
    ————
    tempestate reiectae, Caes.: reliquae (naves) fere omnes reiciuntur, Caes. – als von Pers., reici austro vehementi ad eandem Leucopetram, Cic.: Agamemnon tempestate in Cretam insulam reiectus, Vell.: legatos bis ex cursu Dyrrhachium reiectos (esse), Liv.
    2) übtr.: a) übh., von sich werfen, zurückweisen, abweisen, a se socordiam omnem reicere et segnitiem amovere, Plaut.: hanc proscriptionem hoc iudicio a se reicere et aspernari, Cic. – b) insbes.: α) verwerfend zurückweisen, von sich weisen, abweisen, zurücksetzen, verwerfen, verschmähen, omnem istam disputationem, Cic.: Ennii Medeam aut Antiopam Pacuvii spernere aut reicere, Cic.: bona diligere et reicere contraria, Cic.: alto dona nocentium vultu, Hor. – v. Verschmähen der Liebenden, nos, Ter.: non reic. petentem (den Bewerber), Ov.: reiectae patet ianua Lydiae (Dat.), Hor. – als publiz. t. t., ausgeloste Richter verwerfen, ablehnen (was den Parteien, dem Kläger wie dem Beklagten, bis auf eine gewisse Zahl frei stand, worauf der Präsident des Gerichtes andere ausloste), iudices, Cic.: recuperatores, Cic.: ex CXXV iudicibus quinque et LXX, Cic. – als philos. t. t., reicienda, s. reiciendus. – β) jmd. oder etwas wohin abweisen, verweisen, alqm ad ipsam epistulam, Cic.: in hunc gregem Sullam ex honestissimorum hominum gregibus, Cic.: auch si huc te reicis, wenn du dir die Sache angelegen sein lässest, Balb. b.
    ————
    Cic. ad Att. 8, 15. litt. A. § 1. – So nun αα) als publiz. t. t., zur Durchführung, zur Entscheidung wohin verweisen (v. Senate, v. Magistrate usw.), a se rem ad populum (v. Senate), Liv.: rem ad senatum (v. den Tribunen), Liv.: totam rem ad Pompeium, Caes.: rem ad pontifices, Verr. Flacc.: causam integram Romam ad senatum, Liv.: nihil huc reicias, Cic. – u. legatos ad populum (v. Senate), Liv. – absol., tribuni appellati ad senatum reiecerunt, Liv. – ββ) etw. auf eine Zeit verschieben, totam rem in mensem Ianuarium, Cic.: repente abs te in mensem Quintilem reiecti sumus, Cic.
    II) prägn., nachdem jmd. geworfen, gestoßen, etwas erwidernd zurückwerfen, wieder werfen, wieder stoßen, telum in hostem, Caes. b. G. 1, 46, 2: hos reicit ictus, hos cavet, bald stößt er nach, bald pariert er den Hieb, Stat Theb. 6, 770.
    Bei Dichtern zuw. zweisilbig riecis, Plaut. asin. 254. Stat. Theb. 4, 574: und reice, Verg. ecl. 3, 96. – Imperat. reic = reice, angef. bei Macr. exc. Bob. § 17. vol. V. p. 641, 1 K.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > reicio

  • 17 abripio

    ab-ripio, ripuī, reptum, ere [ rapio ]
    1)
    а) (поспешно) уносить, утаскивать, тащить ( aliquem in vincula C); насильно уводить ( aliquem in servitutem bAfr); вырывать, исторгать (е complexu parentum L); отрывать, отторгать ( partem ab āliqua re C)
    a. aliquid mordicus Pl или morsu Phоткусить что-л
    б) влечь, увлекать ( aliquem ad aliquid C); уносить, сносить (abripi tempestate C, Q, L и vi fluminis Cs)
    se a. — вырываться, устремляться, бросаться (se a. foras Pl, se a. domum Su); охватывать ( pavor aliquem abripit T); брать с бою, захватывать ( equos armaque T)
    2) грабить, похищать ( simulacra numinum T); умыкать, похищать (virginem, conjugem Cs, C etc.)
    a. a similitudine alicujus C — лишать сходства с кем-л.

    Латинско-русский словарь > abripio

  • 18 ceu

    adv. и conj.
    словно, подобно, как будто бы
    praecipĭtes ceu tempestate columbae V — словно голуби, разлетевшиеся из-за бури

    Латинско-русский словарь > ceu

  • 19 rejicio

    rē-jicio, jēci, jectum, ere [re + jacio ]
    1)
    а) бросать назад, обратно ( lapides in hostem Cs); закидывать назад (vestem de corpore O; r. manūs ad или post tergum C, PM); сбрасывать ( amictum ex umeris V)
    б) med.-pass.
    rejici или se r. — бросаться (se in alicujus gremium Lcr; in grabatum Pt)
    2) извергать (sanguinem ore PM; vinum Su)
    3) гнать назад, отгонять ( capellas a flumine V)
    4) отбрасывать, отражать (copias in oppidum Cs; hostem ab Antiochiā C); давать отпор (r. audaciam alicujus C)
    6) отвращать, отворачивать ( oculos V)
    7) отклонять, отвлекать ( aliquem a libris C)
    8) отказываться, отклонять от себя, не принимать, отвергать (donum, munus, disputationem C); юр. делать отвод, отводить ( judĭces C)
    9) отправлять, отсылать (aliquem in illum locum C; r. militem in postremam aciem L; aliquem ad ipsam epistulam C)
    10) возлагать, поручать, переносить ( rem ad novos consules L)
    12) откладывать, отсрочивать ( aliquid in aliud tempus C)

    Латинско-русский словарь > rejicio

  • 20 retineo

    re-tineo, tinuī, tentum, ēre [ teneo ]
    а) удерживать, задерживать (aliquem Pl, C etc.; tempestate retentus Cs); сдерживать (equum QC; lacrĭmas O); держать ( aliquem in vinculis O); сохранять за собой (amicos H; libertatem C)
    Fortunam citius reperias, quam retineas PS — счастье легче найти, чем сохранить
    б) обуздывать ( ferum animum T); сдерживать, подавлять ( gaudia O); приковывать к себе, захватывать, пленять ( animos in legendo C); сковывать, связывать ( verba dolore retenta O)
    r. memoriam alicujus rei C, Cs или aliquid memoriā r. C — помнить о чём-л.

    Латинско-русский словарь > retineo

См. также в других словарях:

  • tempestate — TEMPESTÁTE, tempestăţi, s.f. (Latinism înv.) Furtună. – lat. lit. tempestas, tis. Trimis de pan111, 13.09.2007. Sursa: DLRM  TEMPESTÁTE s. v. furtună, vifor, vijelie. Trimis de siveco, 13.09.2007. Sursa: Sinonime …   Dicționar Român

  • temps — Temps, m. Vient du Latin Tempus par syncope de la voyelle u, Tempus, Tempestas, l Espagnol et l Italien s esloignent trop dudit mot Latin, disant le premier Tiempo, et l autre Tempo. Le temps, ou jour, Dies. Le temps soit d un an, d un jour, ou d …   Thresor de la langue françoyse

  • ABBAS — I. ABBAS Canonicorum, nempe Regularium, alias quoque Abbas Canonicus, cuiva mwnrio in Concil. Aquisgran. II. c. 2. opponitur Abbati Monachorum can. seq. vide quoque Capitul: Caroli M. l. 5. c. 79. Praeceptum Ludovici Piipro Monasterio S. Columbae …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PAGANI — coimmuniter rustici, a pagis vicisque quosincolehant, olim dicti: unde Paganicae feriae, seu Paganalia, de quibus supra. Hinc Ausonius in ep. ad Theonem, taedas vocat lumina paganica, Idem in Mosella. Faunos Numina paganica, i. e. Deos pagnaorum …   Hofmann J. Lexicon universale

  • TEMPESTAS — Romanorum numen. Ovid. Fast. l. 6. v. 193. Te quoque Tempestas, meritam delubra fatemur, Cum pene est Corsis obruta classis aqus. Aedes ei a M. Marcello extra portam Caperiam fuit constructa, cum is liberatus esset a periculo et tempestate, quam …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ULYSSES — Rex Ithacae et Dulichii insularum, filius Laertae et Anticleae, quamquam non desunt, qui ex Sisypho conceptum velint, qui Anticleae, cum ad Laertae nuptias duceretur, vim dicitur obtulisse. Unde Aiax apud Ovid. l. 13. Met. v. 31. s. Quid sanguine …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Maurya Empire — Mauryan Empire ← …   Wikipedia

  • Currach — on the shore in Inishbofin, Galway A Currach (spelt Curach in Irish and Koruko in old celtic) is a type of Irish boat with a wooden frame, over which animal skins or hides were once stretched, though now canvas is more usual. It is sometimes… …   Wikipedia

  • Satire VI — is the most famous of the sixteen Satires by the Roman author Juvenal written in the late 1st or early 2nd century CE. In English translation, this satire is often titled something in the vein of Against Women due to the most obvious reading of… …   Wikipedia

  • Altenglische Literatur — Die Altenglische Literatur (oder Angelsächsische Literatur) umfasst literarische Werke in altenglischer Sprache, die in der etwa sechshundertjährigen Periode zwischen dem mittleren 5. Jahrhundert und der normannischen Invasion im Jahre 1066 in… …   Deutsch Wikipedia

  • Altenglische Literaturgeschichte — Die Altenglische Literatur (oder Angelsächsische Literatur) umfasst literarische Werke in altenglischer Sprache, die in der etwa sechshundertjährigen Periode zwischen dem mittleren 5. Jahrhundert und der normannischen Invasion im Jahre 1066 in… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»